Een inspiratie voor wie?

17 juni 2015, een paar dagen na mijn vertrek uit het weeshuis in Thai Mueang in Thailand. Een plek waar ik met een brok in mijn keel en vele tranen rollende over mijn gezicht vertrok. En dit stopte niet, in de bus opende ik mijn schrift waarin ik alle kinderen begeleiders en mijn twee mede vrijwilligers (Julie en Jamie) tekeningen heb laten maken en verhalen heb laten schrijven. Berichten die mij diep in het hart raakte. Ik weet niet goed waarom, maar ik zou een inspiratie zijn geweest. Een persoon die een deel van hun leven zou hebben veranderd. Maar waar ik een inspiratie voor hen was zijn zij juist een inspiratie voor mij geweest. Het zijn deze personen geweest die mij hebben laten inzien waarvoor ik deze reis ben begonnen en et zijn deze personen geweest die ervoor hebben gezorgd dat ik de pen weer heb opgepakt en weer ben gaan schrijven. Het is haast onmogelijk om in woorden onder te brengen wat deze korte periode voor mij heeft gedaan en betekend.

Na de tranen vol te hebben laten lopen moest de knop worden omgezet. Na een veertien uur durende busrit en in totaal vierentwintig uur reizen kwam ik aan in New Delhi. Een beetje spannend was het wel want wederom was mijn visa twee dagen verlopen. Maar dat dit vaker gebeurd in Thailand blijkt wel als ik mee word genomen naar een apart loket voor ‘Tourist Visa Overstays’. Even betalen en ik was onderweg naar India. India, een land zoals ik Azië voor vertrek voor ogen had. Bij aankomst werd ik gelijk opgezogen door de Indiase cultuur. De chaos, de vervuiling, de mensen en de omvang. God, wat voelde ik me na zeven maanden weer even klein en nerveus. Maar het voelde gelijk goed. Geen plekken die zijn aangepast om het toerisme maar ‘gewoon’ het Indiase leven zoals de mensen het hier kennen, geen restaurant die het voedsel hebben aangepast maar het voedsel zoals de mensen het hier kennen en geen comfort aangepast op de westerse wereld maar comfort zoals de mensen het hier kennen. India, een land die mij haar eigen leven en cultuur laat ervaren zoals het echt is. En waar ik voorafgaand, na vele waarschuwingen over hoe vrouwonvriendelijk en onveilige het land zou zijn, een neptrouwring had gekocht om mijzelf te ‘beschermen’, heb ik deze snel afgedaan. De mensen zijn niet zoals de waarschuwingen doen voorspellen, het zijn warme en vriendelijke mensen die hun huis en hart voor je open stellen. Het zijn niet alleen de Indiase maar ook de Tibetaanse mensen die mijn ogen hebben doen openen. In noorden van India leven zij en wachten, na hun eigen land te zijn ontvlucht, zonder Indiaans paspoort tot hun land wordt bevrijd. En als je dan voor een muur met foto’s staat van alle Tibetaanse mensen die zichzelf hebben opgeofferd voor hun land, de meeste door zichzelf in brand te steken, lopen de rillingen over armen en door mijn lichaam. Het is een heftige, uitputtende eerste week is geweest. Want ook na een uitgeputte hike van 25 kilometer, wat misschien niks lijkt maar wel is als het naar een hoogte va 3100 meter is, bereik ik eindelijk de top van de Shali mountain. En hier zit ik dan tegen een tempel aan, naast een Indiase familie op 3100 meter hoogte, met uitzicht op een fantastische masala Himalaya mijn verhaal te schrijven. En beter moment had ik me niet in kunnen denken.

Home & Live, voor altijd mijn leven en thuis!

Eerder deze maand heb ik afscheid genomen van een heel bijzonder persoon, Trang. Een Vietnamees vriendinnetje dat ik heb leren kennen omdat ze met me mee naar het politie bureau moest omdat ik, voor de tweede keer, beroofd was. Maar in dat zelfde politiebureau is er een vriendschap ontstaan. Een vriendschap die er voor heeft gezorgd dat beide vele eerste keren hebben overwonnen. Maar ook een vriendschap waarbij de verschillen tussen beide werelden soms hard maar soms ook grappig duidelijk werden. Van slapen op tegels op de vloer in haar huis, iets wat ik zie als een ‘echte’ homestay, tot het uitleggen hoe het te gebruiken van vrouwelijke hygiëne producten tijdens de maandelijkse periode. Het boeken van de eerste vlucht naar het buitenland waarbij er op internet opgezocht moest worden wat nou de voor- en wat nou de achternaam was tot een stralende blik en glimlach tijdens het zwemmen in een heldere lichtblauw kleurende zee. Hilarische maar soms, voor mij, ook momenten waar ik even moest slikken en realiseerde dat dit niet triest maar mooi is. Waar ik in het begin een idee had hoe ik in Thailand wilde gaan reizen en welke plekken ik wilde zien heb ik dit omgegooid, omgegooid om iemand anders een klein gedeelte van mijn levenservaring van het afgelopen half jaar ook te laten ervaren. Nu denkend heb ik mezelf een van de mooiste ervaringen gegeven. Een cadeau krijgen is leuk maar het geven en het geluk en het plezier van iemand anders zien is veel leuker.

Van Vietnam ben ik naar Thailand gevlogen, van de bruine Mekong rivier naar de turquoise zee. Een spannend moment op het vliegveld van Ho Chi Minh aangezien mijn Visa al twee dagen was verlopen, het resultaat een kleine boete. Voordat ik mijn motorbike avontuur begon had ik met mezelf afgesproken aan het einde van mijn tijd in Vietnam een keuze te hebben gemaakt betreffende mijn reisplannen. De motor heeft me zeker weer de (reis) energie gegeven die ik onderweg was verloren, maar het heeft me ook laten inzien dat ik mijn reis op een andere manier moest gaan aanpakken. Niet meer alleen maar de standaard backpacker reisplekken bezoeken die iedereen aanbeveelt en niet meer elke dag drinken tot ik mezelf weer eens letterlijk heb gesloopt. Niet meer elke dag doelloos opstaan en luierend beslissen hoeveel stappen ik vandaag ga zetten en uiteindelijk toch de taxi of de tuk tuk pak. En het fijne is om hierover te praten met een persoon die mij kent, mij op mijn beste momenten heeft meegemaakt maar ook door mijn dalen in mijn reis heeft heen geholpen door advies en ervaringen te delen. Wanneer veel mensen het land Thailand horen komen de woorden ‘Chiang Mai’, ‘Pai’, ‘Koh Pi Pi’, ‘Koh Pagnan’, ’Full Moon Party’ en ‘bucket’ naar voren maar voor mij hebben deze woorden plaatsgemaakt voor ‘Mind Full Farm’, ‘vrijwilligerswerk’, ‘Orphanage’ en uiteindelijk in juli ‘vrijwilligerswerk’ en ‘India’.

Er zat weer een spannende, nieuwe tijd aan te komen en dit voelde ik. Ik had weer kriebels in men buik en was zenuwachtig voor wat er zou gaan komen.

Home & Life

De laatste avond. Voor mij een emotionele avond en gedachte maar voor de kinderen een normale routine. Weer een vrijwilliger die is gekomen en weer gaat. Waar ik eerlijke en oprechte momenten heb gehad die tranen in de ogen hebben doen opwellen vraag ik me af of het goed is voor de kinderen om zoveel mensen in en uit hun leven te zien gaan. Het is hard om een kind een haast onmogelijke, loze, lege belofte te doen. Pee Manee, you come back oke? Promise? Pinkyswear? Yes June I promise that I will try my hardest to come back. En hoe graag ik het ook zou willen weet ik en realiseer ik bij mezelf dat een volgende keer deze ervaring, met deze andere vrijwilligers, deze tijd nooit kan evenaren. Het eerste moment van ontmoeting, de aangerijkte bloemen en de eerste keer gedag zeggen, Sawadee Ka(p) my name is, de eerste keer dat de huisband, een enkele meter voor mijn ogen, 'Lost Stars-Adam Levigne' speelde terwijl de 4 jarige Numtip mijn kleermakerszit als stoel gebruikte en de tranen in mijn ogen opwelden. Een korte twee weken die wederom mijn ogen hebben doen openen. Ik weet dat ik de juiste keuze heb gemaakt door het vrijwilligerswerk in een weeshuis te verkiezen boven een waterval, blue lagoon of een mooi strand maar het brengt de moeilijke harde realiteit van afscheid met zich mee, het realiseren dat je geweldige jongen persoonlijkheden nooit meer zal zien. Het zou een zegen en een droom zijn om deze mooie kinderen, met elk een eigen ontroerend verhaal, in de toekomst, misschien wel over 20 jaar, nog eens te mogen zien en te zien wat er van hen is terecht gekomen. Het zijn de kleine dingen, een bonte avond een duik in de rivier in de 'achtertuin' en het schilderen van de namen op een nog lege muur wat het verschil maakt. Het is hartbrekend om te beseffen dat zij de jeugd die wij hebben gekend nooit zullen kennen maar tegelijkertijd moet ik en moeten wij realiseren dat deze kinderen een tweede kans hebben gekregen om naar school te gaan en een familie, met vele broers, zussen en kamaraden, lief te hebben. Home & Live, een plek wat mij een leven heeft laten zien wat ik mij nooit kon indenken maar een ook een leven en tijd die ik koester en nooit zal vergeten. Home & Live, een plek die mij een thuis en een ander leven heeft geboden, een ondenkbaar leven! Geen bungeejump of tijger kan hier tegenop. Ik heb het eerder gezegd maar ook op deze plek laat ik een deel van mijn hart achter! Home & Live, voor altijd mijn leven en thuis!

Dagdromen, Vietnam, een herinnering aan thuis.

8 april, inmiddels al 22 dagen in Vietnam. 8 april, de dag nadat ik voedselvergiftiging op had gelopen van Pho Bo (beef noodle soup). Ziek of niet, mijn avontuur moest en zou van start gaan, niet wetende dat dezelfde Pho Bo het enige eten zou zijn wat ik de dagen erna voor ontbijt,- lunch,- en avondeten zou eten. Eindelijk Hanoi uit en eindelijk van start met mijn motoravontuur.

Hanoi, een stad waar ik veel, misschien wel iets te veel, tijd heb doorgebracht. De stad die me heeft opgezogen en meegevoerd naar fantastische plekken en momenten. De stad die ik tot twee keer toe heb verlaten maar waarnaar ik ben teruggekeerd. Gelukkig na de eerste keer wijzer, verstandiger en mijn prioriteiten meer op orde. Waar ik eerste bezoek volop de drinkende backpacker heb uitgehangen heeft dit zich dit omgezet in een genietende en ontdekkende, nieuwsgierige toerist tijdens mijn tweede en derde bezoek. Dat dit momenten heeft opgeleverd die mij zeer dierbaar zijn en meer van waarde zijn dan die ene extra cocktail in de late uurtjes wordt mij nu meer en meer duidelijk. Waar het in Hanoi in ‘het oude kwartier’ allemaal te doen is hebben Boekel (aka Jan Schepers mijn motormaatje) en ik de motor gepakt en zijn we op goed geluk naar parken met meren in Hanoi gereden. Plekken zonder toeristen en plekken waar voor mij de ‘echte’ Hanoise cultuur voelbaar was. Alleen, aan het water, een brief schrijven naar huis. Aangesproken worden of ik mee wil spelen in een filmpje over Hanoi of aangesproken worden of dat er meiden bij mij mogen komen zitten om hun Engels te oefenen. Ik heb vele kanten van Hanoi mogen zien, met up en downs. Hanoi, de stad die me heeft opgezogen, meegevoerd om mij vervolgens na 22 dagen uit te spugen en te vergeten. Maar ik, ik vergeet haar nooit!

Ik voel me ondertussen al goed vertrouwd op de motor. Zij brengt me naar plekken waar ik nog nooit ben geweest. Dagen zonder ook maar een enkele andere toerist tegen te komen. De verbazing op de gezichten van de Vietnamese plattelands- en bergbewoners wanneer zij een blanke zien. Dit keer zijn wij de attractie. Waar sommige backpackers zeggen dat de Vietnamese inwoners erg onaardig zijn snap ik dit totaal niet. Boekel en ik worden elke avond weer op de thee uitgenodigd en krijgen gratis maaltijden. Misschien dat het komt omdat Boekel, 1.86 meter lang, en ik allebei blond zijn of misschien dat het onze benadering naar de Vietnamese mensen toe is. In mijn ogen zijn de Vietnamese, samen met de Filipino’s, de aardigste Aziaten die ik heb ontmoet. Vrolijk, schattig en behulpzaam. Het maakt niet uit hoe, wat, waar, er is altijd tijd voor thee, bier en natuurlijk veel foto’s (en deze keer zijn wij de modellen). Ook een kleine terugblik naar het lesgeven in Cambodja bleef me niet bespaard toen we een klein afgelegen dorpje passeerde en waar wij werden gevraagd voor de klas te staan. Een vertrouwd, fijn en dankbaar gevoel weer even, op een tegenwoordig toch wel vertrouwde, plek te staan.

Maar het rijden biedt me ook rust. Ik hoef naar niemand te luisteren en met niemand de praten. Ik kan mijn gedachte de vrije loop laten. Dagdromen, ik doe het de hele dag door. Even weg naar een fijn plekje, even afgeleid van de wereld. Soms zo erg dat ik mezelf tijdens het motorrijden weer even bij de les moet roepen. Maar wat een gave ervaring, wat een vrijheid en wat een natuur. Letterlijk en figuurlijk door regenwoud rijden, met de nadruk op regenen want dat doet het! Maar wat is het dan fijn om even weg te dromen naar een moment van vroeger. Het moment dat je thuis aankwam vanuit school of vanuit de sport, tot op het bot verkleumd. Het moment dat je binnenkwam en je moeder de droge kleding had klaargelegd en de warme chocomel voor de openhaard al klaar stond. Dagdromen, Vietnam, een herinnering aan thuis.

En dan breekt de avond aan. Tussen de kalkstenen rotsen door, in de schemering rijdend, voel ik me betoverd. Ik heb het idee alsof ik me in een sprookje bevind. Het is weerzinwekkend, mooi, betoverend en bijna magisch. Het lijkt net alsof ik zweef en niet meer op mijn motor zit. En als de schemering zich omzet in de donkere nacht, alleen verlicht door een paar sterren (en de loshangende koplamp van mijn motor) weet ik weer waarom ik aan het reizen ben en besef ik van hoeveel geluk ik mag spreken dat ik dit moment en alle voorgaande momenten heb mee mogen maken.

Een reis door mezelf en mijn emoties

Drie dagen Ta Van, Sapa.

De afgelopen paar dagen zijn een gevecht geweest, een gevecht en een reis door mezelf en mijn emoties. Waar we eerst hadden gepland om langs de grens met China te rijden kwamen we door een aantal tegenslagen in tijdsgebrek. Het werd drie dagen Ta Van (Sapa). Een idyllisch plekje in het noorden van Vietnam. Een plek om even bij te komen, uit te rusten en na te denken. Op de eerste avond na dan, de eerste avond eindigde Zipei en ik op een Vietnamees bruiloftsfeestje waarbij er rijstwijn in overvloed werd geschonken. Maar ook de rest van de dagen kon ik de rust in mijn hoofd niet vinden. Ik heb mezelf letterlijk en figuurlijk uitgeput tot een punt waar ik niet meer van het reizen kon genieten. De afgelopen tijd ben ik in een ruk doorgegaan van de ene naar de andere plek en van ene ervaring op in de andere ervaring, mezelf geen moment van rust gegund. Maar is dat op den duur niet wat we allemaal doen? Door en maar door gaan en ons zelf geen moment van rust gunnen? Vroeg of laat komt het er hoe dan ook, op wat voor manier dan ook, uit.

Reizen is leuk, maar het moet niet alleen maar om het reizen zelf gaan, het moet ook leuk blijven. Het moet gaan om de ervaring en de beleving en niet alleen maar de mooie plaatjes. Daar hebben we tegenwoordig google voor en zeg nou zelf met photoshop ziet alles er een stuk mooier uit. Ik denk dat het gaat om het doel wat je bij jezelf van te voren stelt. En wanneer je dit doel hebt bereikt is het dan niet tijd om terug te keren naar het ‘normale’ leven? Neem mijn reisgenoot Zipei, iemand die een tussenjaar heeft genomen van Medicalschool. Hij kon de motivatie voor school niet meer vinden en is vanwege deze reden, natuurlijk ook het zien van de wereld, gaan reizen. Maar na drie maanden reizen, een lang weekend Sapa en een aantal goede gesprekken zit hij tegenover mij en zegt hij dat hij er klaar voor is om terug te gaan, terug te keren naar huis en zijn studie af te maken. Zijn doel is bereikt en is het dan niet de juiste keuze om terug te keren? Wat Ta Van allemaal wel niet met je kan doen!

Ook zijn wij twee ontzettend blij dat we geen tour hebben geboekt. Het idealistische idee van een homestay en cultuur snuiven is veranderd in een routineachtig commercieel gebeuren. Maar zoals ik al eerder schreef, je kunt het deze mensen niet kwalijk nemen. Voor hen is het brood op de plank. Wij hebben geen tour geboekt maar zijn op eigen houtje naar Ta Van gereden waar we door de familie met open armen werden ontvangen, drie dagen aan tafel gegeten en mee geweest naar een Vietnamees bruiloftsfeestje. Het liefst was ik op deze plek nog een langere tijd gebleven. Het gevoel van heimwee en verlangen naar thuis was nog nooit zo sterk. Als ik zie hoe de families hier met elkaar leven, zonder enige vorm van stress en blij zijn met het geen wat ze hebben vraag ik me af wat ik zou prefereren.

Er zijn ontzettend veel mooie plekken op de wereld die ik ontzettend graag wil zien, maar of het allemaal in deze reis gaat zijn? Gisteren ontmoette ik Sarah, helemaal nieuw op het gebied van reizen, vele vragen maar vooral ook veel enthousiasme. Ontzettend leuk om met haar te praten en haar tips te geven maar tegelijkertijd ook een grote confrontatie met mezelf. Waar is mijn reisenthousiasme gebleven? Waar is dat over hyperactieve, soms of eigenlijk misschien wel vaak, irritante kleine blonde meisje gebleven? Het meisje wat niet snel genoeg van de ene plek en ervaring naar de andere kon gaan. Deze drie dagen rust waren nodig. Het mag er dan af en toe misschien uit zien alsof ik niks aan het doen ben, maar in mijn hoofd ben ik altijd bezig (hè moeders). Maar dit was niet de enige confrontatie. Je komt erachter wie je echte vrienden zijn en welke mensen echt voor je klaar staan. En beseft dat jij misschien in het verleden wel beter klaar had moeten staan voor anderen. Het is een harde confrontatie, maar een die misschien wel goed dan wel nodig is geweest.

Een periode die denk ik elke reiziger of persoon, die voor langere tijd weggaat, ervaart. Een periode waar je doorheen moet en maar waar je sterker uit komt

Sapa- Hanoi 18.35h

In de bus terug naar Hanoi. Mijn gevoel compleet omgeslagen. Ik wil niet terug naar huis, ik wil terug naar Ta Van. Terug naar de manier van leven, terug naar de homestay en een gedeelte van hun leven zijn. Hoe kan het dat het gevoel van verlangen naar Nederland zich zo heeft omgezet naar dit? Is het dat ik eindelijk weer een beetje rust heb kunnen vinden, is de stap van vrijwilligerswerk naar reizen te groot, is het de angst voor weer iets nieuws of is het een verlangen naar troost en veiligheid?

Momenteel is het een doolhof van emoties en waar de uitgang is? Geen idee, misschien zijn het er wel meerderen. Voor nu heb ik besloten een nieuw avontuur aan te gaan. Eng, spannend, nieuw, uitdagend maar iets waar ik wel weer ontzettend veel zin in heb! Rijden van Noord naar Zuid Vietnam!

Tranen maakte plaats voor troost, bemoediging, opfleuring en misschien wel trots

Vang Vieng naar Luang Prabang. Een busrit van zeven uur en onze laatste stop in Laos, een rit die in het niets leek te verdwijnen met de busrit naar Vietnam. Een rit die door vele op internet wordt omschreven als ‘the busride from hell’. Een rit van ergens tussen de 24 en 38 uur zonder toilet, water of voedsel aan boord. Na de vele reviews waren Zipei en ik toch eigen wijs genoeg om het maar eens te proberen want ja hoe erg kan het zijn? En dat is nu precies wat ik me afvroeg tijdens deze rit terwijl ik uit het raam keek. Ik voelde me bijna schuldig, want waar wij op voorhand een iets luxere dorm hadden geboekt voor het geval dat, slingerden we de door de bergen en werd het duidelijk hoe primitief de mensen hier daadwerkelijk leven. Waar wij als backpackers soms lopen te kreunen en te steunen omdat we een koude douche hebben, deze moeten delen met mensen en er af en toe een laag water achter blijft moeten deze mensen, de inwoners van Laos, naar een klein stroompje wat ergens uit de berg stroomt om zich daar te wassen. En dit terwijl iedereen toekijkt. Wie ben ik dan om een opmerking te maken over de koude, dan wel stromende douche, waaronder ik mijn hele lichaam daadwerkelijk echt schoon kan krijgen?

Het eerste momentje alleen. Echt alleen? Maar op zijn minst even een avondje voor mezelf, alleen met mezelf, eventjes met niemand te hoeven te praten. Het komt niet vaak meer voor maar als het er is, even een momentje van vreugde. Het voelt raar maar af en toe is het fijn om even helemaal individueel, alleen te zijn. Het geeft je een moment van rust, een moment om alle puzzelstukjes in kaart te brengen. Af en toe voel ik me verwend tijdens het reizen. Een waterval is maar een waterval, een grot maar een grot. Het lijkt haast onmogelijk om nog verwonderd te raken door iets wat eigenlijk beeldschoon is. Maar soms, soms doet er zich een moment van vreugde voort. Voor mij, het wassen en verzorgen van olifanten. Nog nooit was ik zo dichtbij bij zoiets zo kolossaals geweest. Iets compleets nieuws, spannends en verrassend. Wat voel ik me klein, maar wat een onbeschrijfelijk gevoel. Een heerlijk schitterend, tintelend gevoeld bij het zien, het aanraken en het knuffelen.

18 maart 2015
De daadwerkelijke busrit. Bedden reserveren van te voren, het had weinig zin. Iedereen werd in een bedstoel geplaatst. In het begin leek het nog prima, een eigen ligstoel maar de kussens in het midden, waarom kussens in het gangpad? Tien minuten na vertrek werd het al snel duidelijk. Dertig mensen, zestig vermoeide ogen, starend naar ons. Het maakte niet meer uit, waar een centimeter over was lag iemand, elke centimeter werd benut. Maar wie kan het deze mensen kwalijk nemen? Wat voor ons normale busrit is, is voor deze mensen een maandsalaris. Eigenlijk, een grappig gezicht waar ik wakker werd, verstrengeld tussen 4 locals. Maar ach, ik ben gewend om ’s nachts te vechten met beren, dus dit zal vast en zeker een eitje zijn geweest. De enige reden voor mij waarom het een ‘busride from hell’ was, de locals hadden al mijn chips op gegeten.

Terugkijkend naar Laos, heeft het mijn ogen doen openen. Waar ik me eerst zo verwend voelde ben ik blij dat ik mijn focus een beetje heb kunnen verleggen. Ik houd van feesten, god wat houd ik van een goed feestje en drankje. Maar ik ben hier niet gekomen om me compleet vol te gieten met andere backpackers en ons als ‘idioten’ te gedragen. Is dat echt de indruk die wij hier achter willen laten? Wat je merkt is dat het land en de plaats zich hier op aan gaat passen. En misschien is het niet alleen dit maar ook de technologie en de ontwikkeling die het zo moeilijk maakt om de taal de authentieke kleding, het geloof, de rituelen en de tradities te behouden. Het zal een uitdaging worden.

Hanoi Vietnam 2015
Wat een stad, overweldigend, verkeer, drukte, onbeschrijfelijk. Een stad waar ik een week met vreugde heb doorgebracht, een stad waar ik veel Vietnamese vrienden heb mogen ontmoeten. Een stad met vele hoogtepunten maar helaas ook een moment van verrassing. Waar ik eerst een van mijn grootste angsten heb overwonnen maar het tegelijkertijd ook heeft het gezorgd voor een van mijn angsten. Het proberen te overwinnen van mijn ofidiofobie door het eten van een slangenhart, het drinken van slangengal- en bloed maar tegelijkertijd ook aan het eind van de avond het achterlaten van een angstaanjagende ervaring.

Ik liep veilig naar huis, met vier vrienden. De mensen waar ik mij in eerste instantie compleet veilig bij voelde. Maar alles veranderde in een paar seconde. Een van de grootste, brede personen, nam mij na een avond stappen op zijn rug. Het was een stukje lopen van de laatste kroegen naar huis. Het gebeurde allemaal zo snel. In een paar seconde belandde ik met mijn hoofd op de straat. De ´beer´ en ik werden in een klap op straat gegooid. Voordat iemand van ons het doorhad werd mijn handtas mijn nek gerukt, een brandwond, blauwe plekken en striemen achterlatend. Nog geen 50 meter van ons hostel vandaan. Totaal verbijsterd nam de angst het over van de verrassing en namen de tranen het over van de lach en de vreugde. Wat is er gebeurd, wie is er gewond, wat is er weg? Eenmaal terug bij het hostel werd ik in eerste instantie niet toegelaten aangezien mijn sleutels ook weg waren. Het geluk was dat een van mijn kamer/reisgenoot zijn sleutels bij zich had en mijn brandwond boekdelen sprak. Nog nooit was ik zo blij met het tijdsverschil en het contact met het thuisfront. Mijn ouders die er voor zorgde dat er na een angstaanjagende ervaring toch een glimlach op mijn gezicht verscheen. Tranen maakte plaats voor troost, bemoediging, opfleuring en misschien wel trots.

Iedereen weet het, tijdens je reis zijn er hoogte en diepte punten. Elke toerist krijgt voedselvergiftiging, wordt afgezet en gaat beroofd worden. Misschien is het een checklist die elke backpacker afwerkt maar je legt je er bij neer. Het had veel erger kunnen zijn. Het is allemaal materialistisch en ik leef nog. Een ‘reisschram’ verder maar het heeft mijn reis niet beïnvloed. Hanoi heeft gezorgd voor veel (Vietnamese) vrienden en een persoon kan dat niet verpesten. Hanoi is en blijft voor mij een geweldige stad waar ik nog graag terugkom.

In de hoop dat dit water nog lang zal blijven stromen

Even geen besef van tijd, volledig afgesloten van de buitenwereld. Met een groep van elf man (drie Duitsers, twee Fransen, drie Nederlanders en de drie lokale gidsen Bouny, Nung en Nay) zijn we de jungle van Noord-Cambodja, ik totaal onvoorbereid, in getrokken. Even helemaal terug naar het primitieve leven zonder enige vorm van luxe. Je wordt er wel creatief van en leert zoeken naar andere oplossingen. Zo dronken we sap uit lianen toen we met 37 graden na 1.5h al zonder water zaten, maakte we bekers van bambooplanten en roosterde we onze broodjes op een geweven bamboorooster. En in de avond in een pikzwarte omgeving, door het muskietennet van mijn hangmat, naar de steren kijken. Wat een verademing.

Daar zitten we dan, ontspannen het zweet van de dag van ons af te spoelen,. heerlijk midden in de bossen met enkel alleen het geluid van vogels, kikkers en insecten om ons heen als plots het geluid van ontwikkeling dit serene moment verstoord. Een kettingzaag die het mooie beetje, niet toeristische gedeelte naar beneden haalt. Ook overdag is het contrast bizar. Waar we het ene moment nog mooie bomen en planten zien en waarbij we ons door de jungle heen moeten manoevreren kom je op het andere moment aan bij iets wat op een houtzagerij lijkt. Midden in de jungle zijn er in eens perfecte, van rooshout, gesneden planken. Een teken van corruptie. De vele mooie bomen die de jungle van Camboda rijk is worden gekapt voor het maken van meubels.En als dit nu goed was voor het land zelf, maar nee een ambtenaar wordt er rijk van. Het kost maar een handtekening van die ambtenaar en China koopt het kaprecht. Met een handtekening wordt zowel het volk als de natuur weggevaagd. Een handtekening, is het een teken van ontwikkeling of van corruptie?

Dag drie van de jungletrek. Een rondleiding van een van onze gids, Chung. Het was geweldig om deze lieve man door deze drie dagen heen te zien op bloeien. Waar Chung in het begin nog een starre, niet (engels) sprekend klein mannetje was, liep hij op het einde van de trek met een grote glimlach naast mij alle Engelse woorden die hij ooit had geleerd te verkondigen. Met zijn ogen glunderend was het een compleet andere man. In het eind resulteerde het zelfs in een verhaal over zijn jeugd, Chung is een van de mensen die de Khmer Roude periode heeft overleefd. Uitzonderlijk, want niemand, niemand, praat over deze periode en al helemaal niet als dit voorkomt uit een herinnering. Hierbij het verhaal van mijn grote vriend Chung:

Chung, 45-50 jaar oud, Kah Piek, Cambodja

Ik was nog jong. Ik denk dat ik ergens tussen de vijf en tien jaar oud was, precies weet ik het niet meer. We werden samen met het buurdorpje Koklaa gedwongen op het land te werken, hele dagen lang met alleen in de avond een klein handje rijst om te eten. Dan gingen we slapen waarna de dag weer opnieuw begon. We waren een dam aan het bouwen, de stenen waren zwaar. Het waren lange dagen met bijna niks om te eten. Ik was moe, had weinig energie. Eén dag besloot ik weg te rennen naar het bos, ik had geen zin meer. Als snel kwam de Khmer Rouge hierachter. Ik was bijna dood, bijna dood was het niet dat een aantal familieleden van mij de mensen van de Khmer Rouge kende. Ze zeiden dat ik nog maar een kind was. Ik kreeg twee dagen geen eten. De Khmer Rouge had een kuil gegraven, een massagraf van wel tien meter diep. Als we niet zouden doorwerken werden we vermoord en zouden we in die kuil gegooid worden. Ze probeerde ons bang te maken. De Khmer Rouge hield alleen mensen in leven die niet waren onderwezen en hard doorwerkte. Als de Khmer Rouge mensen wilde vermoorden waren het eigenlijk altijd de voormalige stamhoofden die tegen hen zeiden dit niet te doen. ‘Wij snapte nu eenmaal toch niks van politiek!’ Maar uiteindelijk, toen de Khmer Rouge erachter kwam dat zij de voormalige stamhoofden waren, moesten zij dit met hun eigen leven bekopen. Zij waren uiteindelijk degenen die werden vermoord en hun lichamen werden in de rivier gegooid. In die tijd was ik eigenlijk nog niet bang. Ik was jong, nog maar een kind. Later, toen mijn moeder mij vertelde wat er in de rest van het land was gebeurd en hoeveel mensen de Khmer Rouge op brute wijze had vermoord, werd ik pas bang. Het was niet tijdens die gruweljaren maar pas later dat ik bang was. En nu nog steeds als ik er aan terug denk. Bijna iedereen uit mijn dorp Kah Piek en uit het buurdorp Koklaa heeft het overleefd. Wij hebben geluk gehad hier.

Chung, onze gids voor drie dagen. Het is raar te beseffen dat zo’n vrolijke man waarmee ik zoveel heb gelachen zo iets heftigs op zo’n jonge leeftijd heeft mee moeten maken. Het is fijn dat Chung zijn verhaal durft te vertellen, er zijn niet veel mensen die hierover praten, sterker nog er zijn maar weinig Cambodjanen die goed weten hoe de geschiedenis in elkaar steekt. Tegenwoordig wordt het vooral nog gebruikt om kinderen bang te maken wanneer zij lui zijn en niet willen werken. Ik voel me bevoorrecht dat ik Chung’s verhaal heb mogen horen en dat ik in zijn gezeldschap heb mogen zijn.

Cambodja 2014-2015

Laos. Een nieuw land en een nieuwe reis. Nieuwe mensen leren kennen, een van de leukste dingen aan reizen wat mij betreft. Zoveel verschillende nationaliteiten, verhalen, beweegredenen en leuke gesprekken. Maar wat is het af en toe dan ook weer fijn om weer even met de familie of met een goede vriendin van thuis te kunnen praten. Natuurlijk kun je, je levensverhaal kwijt bij al die medebackpackers en medereizigers die in hetzelfde leventje zitten. Mensen die begrijpen wat je tijdens je reis meemaakt en vaak dezelfde dingen ervaren. Maar het zijn ook de mensen die er maar tijdelijk zijn. Een goede vriend of vriendin, je vader, moeder, broer of zus, het zijn de mensen die je door en door kennen en er voor je kunnen zijn wanneer dit nodig is.

Maar wat nou als het andersom is. Wat nou als er bij het vertrouwde thuisfront iets ruist? Je zit aan de andere kant van de wereld, het enige wat je kunt doen is naar een schermpje kijken. Maar er is niks tastbaars. In afwachting van goed of slecht nieuws van iemand die je dierbaar is en waar je het liefst op het moment zelf naast zou willen zitten om er voor die persoon zijn. Een een kleine knuffel, een glimlach dat alles goed komt. Een handkus richting een klein elektronisch apparaatje is verre van het hetzelfde. Je voelt je machteloos en kunt niks doen behalve afwachten. Ik zit voor de Tad Yuang waterval in Pakse, in afwachting van een smsje. De telefoon elke minuut in mijn handen, kijkend of er al een bericht binnen is. Van buitenaf moet het haast lijken of ik een verliefde tiener ben, maar de waarheid is anders. En terwijl ik naar de waterval kijk vraag ik me af of het water van deze waterval ooit ‘op’ zal zijn. Zal het ooit ophouden met naar beneden vallen? Ik weet het niet, ik wacht af. Onbewust, misschien wel bewust erg zenuwachtig. Ik wacht af in de hoop dat dit water nog lang zal blijven stromen als daar een mooi gekleurde regenboog verschijnt en ik hoop dat dit een teken is.

Voor de foto's van Laos hierbij de link: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10152616163820741.1073741829.640340740&type=1&l=ea2341edaa

Tranen willen vluchten maar kunnen geen kant op

3 juli 2014, de dag waarop ik daadwerkelijk de stap zette en er voor zorgde dat mijn droom om vrijwilligerswerk te gaan doen werkelijk werd. Inmiddels is het een half jaar verder en heeft het mijn wereld doen veranderen.

Er gaat een gevoel door me heen, het lijkt of ik mijn bloed door mijn hele lichaam heen kan volgen. Misschien dat het, het besef is dat er weer een hoofdstuk uit het boek gelezen is, of misschien de spanningen van de afgelopen vier maanden die nu de vrije loop laten. De afgelopen week heb ik ingezamelde kleding en tandenborstels (ongebruikt) uitgedeeld bij scholen in arme dorpjes rondom Kampot. Waar wij even makkelijk een kledingstuk doneren omdat we het eigenlijk toch nog niet aan hebben gehad leek het voor de bewoners net een dagje winkelen. Wel ben ik de afgelopen week, weer, erg geschrokken van de armoede. Scholen waarbij planken los aan het plafond hangen, gaten in de planken wat een muur of een plafond voor moet stellen en dan is er ook hier weer de hygiène en de verzorging van de kinderen zelf. En dan is er nog dat ene moment. Keer op keer weer breekt het mijn hart als ik terug denk aan dat ene moment..

Ik zit aan een tafel voor te lezen aan de kinderen van de Kdart school als ik plots merk dat mijn hand wordt vastgehouden. Ik ben het ondertussen wel gewend dat ik de handjes van kinderen aan me voel plukken als ik aan het voorlezen ben, het is net een zwerm bijen die op honing af vliegen. Ze verdrukken elkaar bijna om maar zo dicht mogelijk bij mij te staan. Maar deze keer was het anders, een andere aanraking, een ander gevoel. Terwijl ik omkijk hap ik naar adem. Twee liefdevolle ogen kijken me bang en onzeker aan. Ik zet mijn aller grootste glimlach op en ik zie dat de blik langzaam iets veranderd, een bepaalde opluchting en geruststelling en ik kan weer ademenen. Maar dat veranderd snel wanneer ik de rest in me op neem. Een blousje wat eerst wit was lijkt wel of het elke dag, 3 jaar lang over een stofweg is heengehaald. Het zijn eerder gaten en scheuren met nog een klein lapje stof als andersom. Maar ook de huid, in hoeverre deze daadwerkelijk te zien is, is zwart van het opgedroogde en vastgekoekte stof. En dan zijn er nog de littekens en wondjes, onstoken en vol pus en vuil. Gedoemd om geïnfecteerd te raken. Ik kan de ondoordringende geur ruiken maar het maakt me even helemaal niks meer uit. En dan volgen onze ogen een vlieg die tussen ons door zoemt naar onze handen, die nog steeds in elkaar verstrengeld zijn, en zich dan vervolgens laat rusten op mijn hand. Ik kijk naar de ogen en terwijl ik glimlach zie ik een lach terug. Die enkele minuut is er eentje die je hart doet overslaan. Mijn tranen willen vluchten, maar kunnen geen kant op. Ik geef nog even een kneepje in de hand en ga dan verder met voorlezen.

En dan is alles in een keer stil en ik kan me even afsluiten van de wereld. Ik zit voor op de boot, midden op de rivier terwijl de zon ondergaat. Na een paar biertjes en gezellige gesprekken is het fijn om even ‘alleen’ te zijn. Even alleen met mijn gedachten, even de afgelopen vier maanden op een rijtje zetten van wat ik allemaal heb mee mogen maken en heb mogen ervaren. Cebu, de vuilnisbelt, de tranen van de inwoners en de herinnering aan het driejarige meisje waarmee ik speelde wat nog geen week ervoor verkracht bleek te zijn. Het zijn herinneringen die een voor een naar boven komen en mij terug doen denken aan misschien wel de beste tijd uit mijn leven ooit. Ik heb nog steeds contact met collega’s, vrijwilligers en mijn regiocoördinator van daar. Mensen die eigenlijk veel meer zijn dan dat. Het zijn vrienden waarmee ik ervaringen heb gedeeld. Unieke ervaringen waar ik met niemand anders over kan praten en die ik waarschijnlijk ook nooit meer mee ga maken. Ze staan in het hart gegrift. En ik besef me dat ook mijn dagen in Kampot voorbij zijn. Nadenkend over hoe ik nu tegen Kampot aankijk besef ik me dat het misschien geen gemakkelijke tijd is geweest maar wel een tijd waarin ik ontzettend veel heb geleerd en echt iets heb kunnen betekenen. Waar ik onzettend veel zin heb om te gaan reizen voelt het ook ontzettend dubbel. Ik vond het zo leuk om me op deze manier in te zetten, anderen te kunnen helpen en op deze manier in aanraking te komen met de lokale bevolking en bepaalde aspecten van de cultuur te ervaren. Een kant die ik anders nooit te zien zou hebben gekregen. Het moment dat ik werd gedwongen om in een onmogelijke kleermakerzit te gaan zitten in een klein huisje met niet alleen de ‘eigenaren’ maar ook de buren, de buren van de buren en misschien wel de mensen van het huis daarnaast. Kippenvel. Sommige mensen, gezichten, blikken staan voor altijd in mijn geheugen gegrift. Maar zoals een van mijn beste vriendinnetjes altijd zegt ‘Het leven is als een trein. Jij gaat van A naar B, er zijn mensen die reizen het hele traject met je mee, er zijn mensen die stappen halverwege uit en sommige mensen stappen pas voor de laatste paar haltes in’. En ik besef me, waar je sommige mensen en gebeurtenissen achter je moet laten, weet je dat je voor jezelf door moet gaan.

Ik ga het missen, het was een geweldige ervaring, vrijwilligerswerk. Waar het soms zwaar en pittig was weet je dat, dat momenten zijn waar je door heen moet, sterk moet zijn en jezelf overwinnen. Maar als het lukt en je ook beseft dat het is gelukt, voelt alles des te beter. En natuurlijk mis ik mijn ouders en mijn vrienden, maar of ik het daadwerlijke Nederlandse leven mis? De gemoedelijkheid van de mensen hier, het samenleven, elkaar helpen, de gastvrijheid. Hoe gastvrij is Nederland? Verken je, je grenzen, wijk je van het pad af en zoek je, je eigen geluk op of ga je terug naar het oude vertrouwde? Dit moment, waarbij ik in alle stilte midden op een een rivier voor op een boot zit, van mij mag de tijd even stil staan. Een moment waarbij ik het koud heb en rillingen krijg maar tegelijkertijd een enorme warmte voel van binnen wanneer ik terug denk aan de afgelopen vier maanden.

Het vrijwilligerswerk heeft me ook geïnspireerd voor mijn reis (die voorlopig nog wel eventjes zal duren). Mijn doel zal niet zijn om alle mooie plekken die het land te bieden heeft te zien maar om alle mooie mensen met elk een eigen verhaal te ontmoeten. Ik ben er klaar voor, de laatste week zit er op en het is tijd voor een nieuwe stap.