maartje.reismee.nl

Tranen willen vluchten maar kunnen geen kant op

3 juli 2014, de dag waarop ik daadwerkelijk de stap zette en er voor zorgde dat mijn droom om vrijwilligerswerk te gaan doen werkelijk werd. Inmiddels is het een half jaar verder en heeft het mijn wereld doen veranderen.

Er gaat een gevoel door me heen, het lijkt of ik mijn bloed door mijn hele lichaam heen kan volgen. Misschien dat het, het besef is dat er weer een hoofdstuk uit het boek gelezen is, of misschien de spanningen van de afgelopen vier maanden die nu de vrije loop laten. De afgelopen week heb ik ingezamelde kleding en tandenborstels (ongebruikt) uitgedeeld bij scholen in arme dorpjes rondom Kampot. Waar wij even makkelijk een kledingstuk doneren omdat we het eigenlijk toch nog niet aan hebben gehad leek het voor de bewoners net een dagje winkelen. Wel ben ik de afgelopen week, weer, erg geschrokken van de armoede. Scholen waarbij planken los aan het plafond hangen, gaten in de planken wat een muur of een plafond voor moet stellen en dan is er ook hier weer de hygiène en de verzorging van de kinderen zelf. En dan is er nog dat ene moment. Keer op keer weer breekt het mijn hart als ik terug denk aan dat ene moment..

Ik zit aan een tafel voor te lezen aan de kinderen van de Kdart school als ik plots merk dat mijn hand wordt vastgehouden. Ik ben het ondertussen wel gewend dat ik de handjes van kinderen aan me voel plukken als ik aan het voorlezen ben, het is net een zwerm bijen die op honing af vliegen. Ze verdrukken elkaar bijna om maar zo dicht mogelijk bij mij te staan. Maar deze keer was het anders, een andere aanraking, een ander gevoel. Terwijl ik omkijk hap ik naar adem. Twee liefdevolle ogen kijken me bang en onzeker aan. Ik zet mijn aller grootste glimlach op en ik zie dat de blik langzaam iets veranderd, een bepaalde opluchting en geruststelling en ik kan weer ademenen. Maar dat veranderd snel wanneer ik de rest in me op neem. Een blousje wat eerst wit was lijkt wel of het elke dag, 3 jaar lang over een stofweg is heengehaald. Het zijn eerder gaten en scheuren met nog een klein lapje stof als andersom. Maar ook de huid, in hoeverre deze daadwerkelijk te zien is, is zwart van het opgedroogde en vastgekoekte stof. En dan zijn er nog de littekens en wondjes, onstoken en vol pus en vuil. Gedoemd om geïnfecteerd te raken. Ik kan de ondoordringende geur ruiken maar het maakt me even helemaal niks meer uit. En dan volgen onze ogen een vlieg die tussen ons door zoemt naar onze handen, die nog steeds in elkaar verstrengeld zijn, en zich dan vervolgens laat rusten op mijn hand. Ik kijk naar de ogen en terwijl ik glimlach zie ik een lach terug. Die enkele minuut is er eentje die je hart doet overslaan. Mijn tranen willen vluchten, maar kunnen geen kant op. Ik geef nog even een kneepje in de hand en ga dan verder met voorlezen.

En dan is alles in een keer stil en ik kan me even afsluiten van de wereld. Ik zit voor op de boot, midden op de rivier terwijl de zon ondergaat. Na een paar biertjes en gezellige gesprekken is het fijn om even ‘alleen’ te zijn. Even alleen met mijn gedachten, even de afgelopen vier maanden op een rijtje zetten van wat ik allemaal heb mee mogen maken en heb mogen ervaren. Cebu, de vuilnisbelt, de tranen van de inwoners en de herinnering aan het driejarige meisje waarmee ik speelde wat nog geen week ervoor verkracht bleek te zijn. Het zijn herinneringen die een voor een naar boven komen en mij terug doen denken aan misschien wel de beste tijd uit mijn leven ooit. Ik heb nog steeds contact met collega’s, vrijwilligers en mijn regiocoördinator van daar. Mensen die eigenlijk veel meer zijn dan dat. Het zijn vrienden waarmee ik ervaringen heb gedeeld. Unieke ervaringen waar ik met niemand anders over kan praten en die ik waarschijnlijk ook nooit meer mee ga maken. Ze staan in het hart gegrift. En ik besef me dat ook mijn dagen in Kampot voorbij zijn. Nadenkend over hoe ik nu tegen Kampot aankijk besef ik me dat het misschien geen gemakkelijke tijd is geweest maar wel een tijd waarin ik ontzettend veel heb geleerd en echt iets heb kunnen betekenen. Waar ik onzettend veel zin heb om te gaan reizen voelt het ook ontzettend dubbel. Ik vond het zo leuk om me op deze manier in te zetten, anderen te kunnen helpen en op deze manier in aanraking te komen met de lokale bevolking en bepaalde aspecten van de cultuur te ervaren. Een kant die ik anders nooit te zien zou hebben gekregen. Het moment dat ik werd gedwongen om in een onmogelijke kleermakerzit te gaan zitten in een klein huisje met niet alleen de ‘eigenaren’ maar ook de buren, de buren van de buren en misschien wel de mensen van het huis daarnaast. Kippenvel. Sommige mensen, gezichten, blikken staan voor altijd in mijn geheugen gegrift. Maar zoals een van mijn beste vriendinnetjes altijd zegt ‘Het leven is als een trein. Jij gaat van A naar B, er zijn mensen die reizen het hele traject met je mee, er zijn mensen die stappen halverwege uit en sommige mensen stappen pas voor de laatste paar haltes in’. En ik besef me, waar je sommige mensen en gebeurtenissen achter je moet laten, weet je dat je voor jezelf door moet gaan.

Ik ga het missen, het was een geweldige ervaring, vrijwilligerswerk. Waar het soms zwaar en pittig was weet je dat, dat momenten zijn waar je door heen moet, sterk moet zijn en jezelf overwinnen. Maar als het lukt en je ook beseft dat het is gelukt, voelt alles des te beter. En natuurlijk mis ik mijn ouders en mijn vrienden, maar of ik het daadwerlijke Nederlandse leven mis? De gemoedelijkheid van de mensen hier, het samenleven, elkaar helpen, de gastvrijheid. Hoe gastvrij is Nederland? Verken je, je grenzen, wijk je van het pad af en zoek je, je eigen geluk op of ga je terug naar het oude vertrouwde? Dit moment, waarbij ik in alle stilte midden op een een rivier voor op een boot zit, van mij mag de tijd even stil staan. Een moment waarbij ik het koud heb en rillingen krijg maar tegelijkertijd een enorme warmte voel van binnen wanneer ik terug denk aan de afgelopen vier maanden.

Het vrijwilligerswerk heeft me ook geïnspireerd voor mijn reis (die voorlopig nog wel eventjes zal duren). Mijn doel zal niet zijn om alle mooie plekken die het land te bieden heeft te zien maar om alle mooie mensen met elk een eigen verhaal te ontmoeten. Ik ben er klaar voor, de laatste week zit er op en het is tijd voor een nieuwe stap.

Reacties

Reacties

jan

Mooi stuk dikke! Veel plezier!

maria en hans

Zo trots!

Genieten nu

jeanne jonkers

Ha Maartje,
Wat schrijf je toch geweldig en wat fijn dat je genoten hebt van deze periode. We wensen je nog een fijn verblijf in Azië toe!
Heel veel groeten, Jean-Louis en Jeanne

Bertie

Maartje, fantastisch zoals je schrijft, krijg er kippenvel van.
Nog veel plezier, geniet van je reis. XXX

vin diesel

Leuk !

Veel plezier!

Eugenie

Wat een ervaringen Maartje. Geniet van je verdere reis.

Rob

Heel mooi stuk. Mooi om te zien dat het zo'n indruk gemaakt heeft. Succes en veel plezier nog met de rest van de reis!

Maartje

Dankjewel voor de leuke reacties :)!! Hopelijk gaat alles bij jullie in Nederland ook goed!!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active