maartje.reismee.nl

Dagdromen, Vietnam, een herinnering aan thuis.

8 april, inmiddels al 22 dagen in Vietnam. 8 april, de dag nadat ik voedselvergiftiging op had gelopen van Pho Bo (beef noodle soup). Ziek of niet, mijn avontuur moest en zou van start gaan, niet wetende dat dezelfde Pho Bo het enige eten zou zijn wat ik de dagen erna voor ontbijt,- lunch,- en avondeten zou eten. Eindelijk Hanoi uit en eindelijk van start met mijn motoravontuur.

Hanoi, een stad waar ik veel, misschien wel iets te veel, tijd heb doorgebracht. De stad die me heeft opgezogen en meegevoerd naar fantastische plekken en momenten. De stad die ik tot twee keer toe heb verlaten maar waarnaar ik ben teruggekeerd. Gelukkig na de eerste keer wijzer, verstandiger en mijn prioriteiten meer op orde. Waar ik eerste bezoek volop de drinkende backpacker heb uitgehangen heeft dit zich dit omgezet in een genietende en ontdekkende, nieuwsgierige toerist tijdens mijn tweede en derde bezoek. Dat dit momenten heeft opgeleverd die mij zeer dierbaar zijn en meer van waarde zijn dan die ene extra cocktail in de late uurtjes wordt mij nu meer en meer duidelijk. Waar het in Hanoi in ‘het oude kwartier’ allemaal te doen is hebben Boekel (aka Jan Schepers mijn motormaatje) en ik de motor gepakt en zijn we op goed geluk naar parken met meren in Hanoi gereden. Plekken zonder toeristen en plekken waar voor mij de ‘echte’ Hanoise cultuur voelbaar was. Alleen, aan het water, een brief schrijven naar huis. Aangesproken worden of ik mee wil spelen in een filmpje over Hanoi of aangesproken worden of dat er meiden bij mij mogen komen zitten om hun Engels te oefenen. Ik heb vele kanten van Hanoi mogen zien, met up en downs. Hanoi, de stad die me heeft opgezogen, meegevoerd om mij vervolgens na 22 dagen uit te spugen en te vergeten. Maar ik, ik vergeet haar nooit!

Ik voel me ondertussen al goed vertrouwd op de motor. Zij brengt me naar plekken waar ik nog nooit ben geweest. Dagen zonder ook maar een enkele andere toerist tegen te komen. De verbazing op de gezichten van de Vietnamese plattelands- en bergbewoners wanneer zij een blanke zien. Dit keer zijn wij de attractie. Waar sommige backpackers zeggen dat de Vietnamese inwoners erg onaardig zijn snap ik dit totaal niet. Boekel en ik worden elke avond weer op de thee uitgenodigd en krijgen gratis maaltijden. Misschien dat het komt omdat Boekel, 1.86 meter lang, en ik allebei blond zijn of misschien dat het onze benadering naar de Vietnamese mensen toe is. In mijn ogen zijn de Vietnamese, samen met de Filipino’s, de aardigste Aziaten die ik heb ontmoet. Vrolijk, schattig en behulpzaam. Het maakt niet uit hoe, wat, waar, er is altijd tijd voor thee, bier en natuurlijk veel foto’s (en deze keer zijn wij de modellen). Ook een kleine terugblik naar het lesgeven in Cambodja bleef me niet bespaard toen we een klein afgelegen dorpje passeerde en waar wij werden gevraagd voor de klas te staan. Een vertrouwd, fijn en dankbaar gevoel weer even, op een tegenwoordig toch wel vertrouwde, plek te staan.

Maar het rijden biedt me ook rust. Ik hoef naar niemand te luisteren en met niemand de praten. Ik kan mijn gedachte de vrije loop laten. Dagdromen, ik doe het de hele dag door. Even weg naar een fijn plekje, even afgeleid van de wereld. Soms zo erg dat ik mezelf tijdens het motorrijden weer even bij de les moet roepen. Maar wat een gave ervaring, wat een vrijheid en wat een natuur. Letterlijk en figuurlijk door regenwoud rijden, met de nadruk op regenen want dat doet het! Maar wat is het dan fijn om even weg te dromen naar een moment van vroeger. Het moment dat je thuis aankwam vanuit school of vanuit de sport, tot op het bot verkleumd. Het moment dat je binnenkwam en je moeder de droge kleding had klaargelegd en de warme chocomel voor de openhaard al klaar stond. Dagdromen, Vietnam, een herinnering aan thuis.

En dan breekt de avond aan. Tussen de kalkstenen rotsen door, in de schemering rijdend, voel ik me betoverd. Ik heb het idee alsof ik me in een sprookje bevind. Het is weerzinwekkend, mooi, betoverend en bijna magisch. Het lijkt net alsof ik zweef en niet meer op mijn motor zit. En als de schemering zich omzet in de donkere nacht, alleen verlicht door een paar sterren (en de loshangende koplamp van mijn motor) weet ik weer waarom ik aan het reizen ben en besef ik van hoeveel geluk ik mag spreken dat ik dit moment en alle voorgaande momenten heb mee mogen maken.

Reacties

Reacties

Mariette en Hein.

Ha motormuis,

het klinkt allemaal verrekte goed en mooi.
En in een roekeloze bui denken wij weleens, wat zou het
zijn om een keer bij jouw achter op de motor te zitten.
Al was het maar een klein stukje.

Mariette en Hein.

Theo

Prachtig dus en mooi beschreven.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active