Eerder deze maand heb ik afscheid genomen van een heel bijzonder persoon, Trang. Een Vietnamees vriendinnetje dat ik heb leren kennen omdat ze met me mee naar het politie bureau moest omdat ik, voor de tweede keer, beroofd was. Maar in dat zelfde politiebureau is er een vriendschap ontstaan. Een vriendschap die er voor heeft gezorgd dat beide vele eerste keren hebben overwonnen. Maar ook een vriendschap waarbij de verschillen tussen beide werelden soms hard maar soms ook grappig duidelijk werden. Van slapen op tegels op de vloer in haar huis, iets wat ik zie als een ‘echte’ homestay, tot het uitleggen hoe het te gebruiken van vrouwelijke hygiëne producten tijdens de maandelijkse periode. Het boeken van de eerste vlucht naar het buitenland waarbij er op internet opgezocht moest worden wat nou de voor- en wat nou de achternaam was tot een stralende blik en glimlach tijdens het zwemmen in een heldere lichtblauw kleurende zee. Hilarische maar soms, voor mij, ook momenten waar ik even moest slikken en realiseerde dat dit niet triest maar mooi is. Waar ik in het begin een idee had hoe ik in Thailand wilde gaan reizen en welke plekken ik wilde zien heb ik dit omgegooid, omgegooid om iemand anders een klein gedeelte van mijn levenservaring van het afgelopen half jaar ook te laten ervaren. Nu denkend heb ik mezelf een van de mooiste ervaringen gegeven. Een cadeau krijgen is leuk maar het geven en het geluk en het plezier van iemand anders zien is veel leuker.

Van Vietnam ben ik naar Thailand gevlogen, van de bruine Mekong rivier naar de turquoise zee. Een spannend moment op het vliegveld van Ho Chi Minh aangezien mijn Visa al twee dagen was verlopen, het resultaat een kleine boete. Voordat ik mijn motorbike avontuur begon had ik met mezelf afgesproken aan het einde van mijn tijd in Vietnam een keuze te hebben gemaakt betreffende mijn reisplannen. De motor heeft me zeker weer de (reis) energie gegeven die ik onderweg was verloren, maar het heeft me ook laten inzien dat ik mijn reis op een andere manier moest gaan aanpakken. Niet meer alleen maar de standaard backpacker reisplekken bezoeken die iedereen aanbeveelt en niet meer elke dag drinken tot ik mezelf weer eens letterlijk heb gesloopt. Niet meer elke dag doelloos opstaan en luierend beslissen hoeveel stappen ik vandaag ga zetten en uiteindelijk toch de taxi of de tuk tuk pak. En het fijne is om hierover te praten met een persoon die mij kent, mij op mijn beste momenten heeft meegemaakt maar ook door mijn dalen in mijn reis heeft heen geholpen door advies en ervaringen te delen. Wanneer veel mensen het land Thailand horen komen de woorden ‘Chiang Mai’, ‘Pai’, ‘Koh Pi Pi’, ‘Koh Pagnan’, ’Full Moon Party’ en ‘bucket’ naar voren maar voor mij hebben deze woorden plaatsgemaakt voor ‘Mind Full Farm’, ‘vrijwilligerswerk’, ‘Orphanage’ en uiteindelijk in juli ‘vrijwilligerswerk’ en ‘India’.

Er zat weer een spannende, nieuwe tijd aan te komen en dit voelde ik. Ik had weer kriebels in men buik en was zenuwachtig voor wat er zou gaan komen.

Home & Life

De laatste avond. Voor mij een emotionele avond en gedachte maar voor de kinderen een normale routine. Weer een vrijwilliger die is gekomen en weer gaat. Waar ik eerlijke en oprechte momenten heb gehad die tranen in de ogen hebben doen opwellen vraag ik me af of het goed is voor de kinderen om zoveel mensen in en uit hun leven te zien gaan. Het is hard om een kind een haast onmogelijke, loze, lege belofte te doen. Pee Manee, you come back oke? Promise? Pinkyswear? Yes June I promise that I will try my hardest to come back. En hoe graag ik het ook zou willen weet ik en realiseer ik bij mezelf dat een volgende keer deze ervaring, met deze andere vrijwilligers, deze tijd nooit kan evenaren. Het eerste moment van ontmoeting, de aangerijkte bloemen en de eerste keer gedag zeggen, Sawadee Ka(p) my name is, de eerste keer dat de huisband, een enkele meter voor mijn ogen, 'Lost Stars-Adam Levigne' speelde terwijl de 4 jarige Numtip mijn kleermakerszit als stoel gebruikte en de tranen in mijn ogen opwelden. Een korte twee weken die wederom mijn ogen hebben doen openen. Ik weet dat ik de juiste keuze heb gemaakt door het vrijwilligerswerk in een weeshuis te verkiezen boven een waterval, blue lagoon of een mooi strand maar het brengt de moeilijke harde realiteit van afscheid met zich mee, het realiseren dat je geweldige jongen persoonlijkheden nooit meer zal zien. Het zou een zegen en een droom zijn om deze mooie kinderen, met elk een eigen ontroerend verhaal, in de toekomst, misschien wel over 20 jaar, nog eens te mogen zien en te zien wat er van hen is terecht gekomen. Het zijn de kleine dingen, een bonte avond een duik in de rivier in de 'achtertuin' en het schilderen van de namen op een nog lege muur wat het verschil maakt. Het is hartbrekend om te beseffen dat zij de jeugd die wij hebben gekend nooit zullen kennen maar tegelijkertijd moet ik en moeten wij realiseren dat deze kinderen een tweede kans hebben gekregen om naar school te gaan en een familie, met vele broers, zussen en kamaraden, lief te hebben. Home & Live, een plek wat mij een leven heeft laten zien wat ik mij nooit kon indenken maar een ook een leven en tijd die ik koester en nooit zal vergeten. Home & Live, een plek die mij een thuis en een ander leven heeft geboden, een ondenkbaar leven! Geen bungeejump of tijger kan hier tegenop. Ik heb het eerder gezegd maar ook op deze plek laat ik een deel van mijn hart achter! Home & Live, voor altijd mijn leven en thuis!