17 juni 2015, een paar dagen na mijn vertrek uit het weeshuis in Thai Mueang in Thailand. Een plek waar ik met een brok in mijn keel en vele tranen rollende over mijn gezicht vertrok. En dit stopte niet, in de bus opende ik mijn schrift waarin ik alle kinderen begeleiders en mijn twee mede vrijwilligers (Julie en Jamie) tekeningen heb laten maken en verhalen heb laten schrijven. Berichten die mij diep in het hart raakte. Ik weet niet goed waarom, maar ik zou een inspiratie zijn geweest. Een persoon die een deel van hun leven zou hebben veranderd. Maar waar ik een inspiratie voor hen was zijn zij juist een inspiratie voor mij geweest. Het zijn deze personen geweest die mij hebben laten inzien waarvoor ik deze reis ben begonnen en et zijn deze personen geweest die ervoor hebben gezorgd dat ik de pen weer heb opgepakt en weer ben gaan schrijven. Het is haast onmogelijk om in woorden onder te brengen wat deze korte periode voor mij heeft gedaan en betekend.

Na de tranen vol te hebben laten lopen moest de knop worden omgezet. Na een veertien uur durende busrit en in totaal vierentwintig uur reizen kwam ik aan in New Delhi. Een beetje spannend was het wel want wederom was mijn visa twee dagen verlopen. Maar dat dit vaker gebeurd in Thailand blijkt wel als ik mee word genomen naar een apart loket voor ‘Tourist Visa Overstays’. Even betalen en ik was onderweg naar India. India, een land zoals ik Azië voor vertrek voor ogen had. Bij aankomst werd ik gelijk opgezogen door de Indiase cultuur. De chaos, de vervuiling, de mensen en de omvang. God, wat voelde ik me na zeven maanden weer even klein en nerveus. Maar het voelde gelijk goed. Geen plekken die zijn aangepast om het toerisme maar ‘gewoon’ het Indiase leven zoals de mensen het hier kennen, geen restaurant die het voedsel hebben aangepast maar het voedsel zoals de mensen het hier kennen en geen comfort aangepast op de westerse wereld maar comfort zoals de mensen het hier kennen. India, een land die mij haar eigen leven en cultuur laat ervaren zoals het echt is. En waar ik voorafgaand, na vele waarschuwingen over hoe vrouwonvriendelijk en onveilige het land zou zijn, een neptrouwring had gekocht om mijzelf te ‘beschermen’, heb ik deze snel afgedaan. De mensen zijn niet zoals de waarschuwingen doen voorspellen, het zijn warme en vriendelijke mensen die hun huis en hart voor je open stellen. Het zijn niet alleen de Indiase maar ook de Tibetaanse mensen die mijn ogen hebben doen openen. In noorden van India leven zij en wachten, na hun eigen land te zijn ontvlucht, zonder Indiaans paspoort tot hun land wordt bevrijd. En als je dan voor een muur met foto’s staat van alle Tibetaanse mensen die zichzelf hebben opgeofferd voor hun land, de meeste door zichzelf in brand te steken, lopen de rillingen over armen en door mijn lichaam. Het is een heftige, uitputtende eerste week is geweest. Want ook na een uitgeputte hike van 25 kilometer, wat misschien niks lijkt maar wel is als het naar een hoogte va 3100 meter is, bereik ik eindelijk de top van de Shali mountain. En hier zit ik dan tegen een tempel aan, naast een Indiase familie op 3100 meter hoogte, met uitzicht op een fantastische masala Himalaya mijn verhaal te schrijven. En beter moment had ik me niet in kunnen denken.