Vang Vieng naar Luang Prabang. Een busrit van zeven uur en onze laatste stop in Laos, een rit die in het niets leek te verdwijnen met de busrit naar Vietnam. Een rit die door vele op internet wordt omschreven als ‘the busride from hell’. Een rit van ergens tussen de 24 en 38 uur zonder toilet, water of voedsel aan boord. Na de vele reviews waren Zipei en ik toch eigen wijs genoeg om het maar eens te proberen want ja hoe erg kan het zijn? En dat is nu precies wat ik me afvroeg tijdens deze rit terwijl ik uit het raam keek. Ik voelde me bijna schuldig, want waar wij op voorhand een iets luxere dorm hadden geboekt voor het geval dat, slingerden we de door de bergen en werd het duidelijk hoe primitief de mensen hier daadwerkelijk leven. Waar wij als backpackers soms lopen te kreunen en te steunen omdat we een koude douche hebben, deze moeten delen met mensen en er af en toe een laag water achter blijft moeten deze mensen, de inwoners van Laos, naar een klein stroompje wat ergens uit de berg stroomt om zich daar te wassen. En dit terwijl iedereen toekijkt. Wie ben ik dan om een opmerking te maken over de koude, dan wel stromende douche, waaronder ik mijn hele lichaam daadwerkelijk echt schoon kan krijgen?

Het eerste momentje alleen. Echt alleen? Maar op zijn minst even een avondje voor mezelf, alleen met mezelf, eventjes met niemand te hoeven te praten. Het komt niet vaak meer voor maar als het er is, even een momentje van vreugde. Het voelt raar maar af en toe is het fijn om even helemaal individueel, alleen te zijn. Het geeft je een moment van rust, een moment om alle puzzelstukjes in kaart te brengen. Af en toe voel ik me verwend tijdens het reizen. Een waterval is maar een waterval, een grot maar een grot. Het lijkt haast onmogelijk om nog verwonderd te raken door iets wat eigenlijk beeldschoon is. Maar soms, soms doet er zich een moment van vreugde voort. Voor mij, het wassen en verzorgen van olifanten. Nog nooit was ik zo dichtbij bij zoiets zo kolossaals geweest. Iets compleets nieuws, spannends en verrassend. Wat voel ik me klein, maar wat een onbeschrijfelijk gevoel. Een heerlijk schitterend, tintelend gevoeld bij het zien, het aanraken en het knuffelen.

18 maart 2015
De daadwerkelijke busrit. Bedden reserveren van te voren, het had weinig zin. Iedereen werd in een bedstoel geplaatst. In het begin leek het nog prima, een eigen ligstoel maar de kussens in het midden, waarom kussens in het gangpad? Tien minuten na vertrek werd het al snel duidelijk. Dertig mensen, zestig vermoeide ogen, starend naar ons. Het maakte niet meer uit, waar een centimeter over was lag iemand, elke centimeter werd benut. Maar wie kan het deze mensen kwalijk nemen? Wat voor ons normale busrit is, is voor deze mensen een maandsalaris. Eigenlijk, een grappig gezicht waar ik wakker werd, verstrengeld tussen 4 locals. Maar ach, ik ben gewend om ’s nachts te vechten met beren, dus dit zal vast en zeker een eitje zijn geweest. De enige reden voor mij waarom het een ‘busride from hell’ was, de locals hadden al mijn chips op gegeten.

Terugkijkend naar Laos, heeft het mijn ogen doen openen. Waar ik me eerst zo verwend voelde ben ik blij dat ik mijn focus een beetje heb kunnen verleggen. Ik houd van feesten, god wat houd ik van een goed feestje en drankje. Maar ik ben hier niet gekomen om me compleet vol te gieten met andere backpackers en ons als ‘idioten’ te gedragen. Is dat echt de indruk die wij hier achter willen laten? Wat je merkt is dat het land en de plaats zich hier op aan gaat passen. En misschien is het niet alleen dit maar ook de technologie en de ontwikkeling die het zo moeilijk maakt om de taal de authentieke kleding, het geloof, de rituelen en de tradities te behouden. Het zal een uitdaging worden.

Hanoi Vietnam 2015
Wat een stad, overweldigend, verkeer, drukte, onbeschrijfelijk. Een stad waar ik een week met vreugde heb doorgebracht, een stad waar ik veel Vietnamese vrienden heb mogen ontmoeten. Een stad met vele hoogtepunten maar helaas ook een moment van verrassing. Waar ik eerst een van mijn grootste angsten heb overwonnen maar het tegelijkertijd ook heeft het gezorgd voor een van mijn angsten. Het proberen te overwinnen van mijn ofidiofobie door het eten van een slangenhart, het drinken van slangengal- en bloed maar tegelijkertijd ook aan het eind van de avond het achterlaten van een angstaanjagende ervaring.

Ik liep veilig naar huis, met vier vrienden. De mensen waar ik mij in eerste instantie compleet veilig bij voelde. Maar alles veranderde in een paar seconde. Een van de grootste, brede personen, nam mij na een avond stappen op zijn rug. Het was een stukje lopen van de laatste kroegen naar huis. Het gebeurde allemaal zo snel. In een paar seconde belandde ik met mijn hoofd op de straat. De ´beer´ en ik werden in een klap op straat gegooid. Voordat iemand van ons het doorhad werd mijn handtas mijn nek gerukt, een brandwond, blauwe plekken en striemen achterlatend. Nog geen 50 meter van ons hostel vandaan. Totaal verbijsterd nam de angst het over van de verrassing en namen de tranen het over van de lach en de vreugde. Wat is er gebeurd, wie is er gewond, wat is er weg? Eenmaal terug bij het hostel werd ik in eerste instantie niet toegelaten aangezien mijn sleutels ook weg waren. Het geluk was dat een van mijn kamer/reisgenoot zijn sleutels bij zich had en mijn brandwond boekdelen sprak. Nog nooit was ik zo blij met het tijdsverschil en het contact met het thuisfront. Mijn ouders die er voor zorgde dat er na een angstaanjagende ervaring toch een glimlach op mijn gezicht verscheen. Tranen maakte plaats voor troost, bemoediging, opfleuring en misschien wel trots.

Iedereen weet het, tijdens je reis zijn er hoogte en diepte punten. Elke toerist krijgt voedselvergiftiging, wordt afgezet en gaat beroofd worden. Misschien is het een checklist die elke backpacker afwerkt maar je legt je er bij neer. Het had veel erger kunnen zijn. Het is allemaal materialistisch en ik leef nog. Een ‘reisschram’ verder maar het heeft mijn reis niet beïnvloed. Hanoi heeft gezorgd voor veel (Vietnamese) vrienden en een persoon kan dat niet verpesten. Hanoi is en blijft voor mij een geweldige stad waar ik nog graag terugkom.